26-03-2014 Waar is die jurk?

‘ wat een klote nacht!’ mopper ik tegen Lisette als ik merk dat zij ook wakker is.’Als het nog een keer gebeurd dan moeten we er echt wat aan doen hoor!’ Vannacht was een ramp! Sommige mede huisgenoten hebben er een feestje van gemaakt tot 3:30, Gillen, bonken, herrie en de muziek keihard aan. Het begon rond 24:00 toen we al lekker lagen te slapen. Ik heb 2 keer heel hard op de deur gebonkt maar kennelijk hebben ze lak aan ons. Een beetje cagerijnig zet ik een bakje thee en kleed me aan. Ik maak mn bed op en druk een boterham naar binnen. ‘ik heb er zin in’ lacht Lisette. We gaan vandaag een workshop dressmaking volgen en Lisette heeft er erg veel zin in. Ik bedenk me dat ze ook gelijk heeft om zo lekker vrolijk te zijn en dat je je humeur niet moet laten beïnvloeden. ‘Nou ben je er klaar voor?’ Ik gooi mn rugtas over mn schouder trek de deur dicht.

‘Dat is geen jurk’ fluistert Lisette. Ik kijk naar het kleine stoffen etuitje dat voor onze neus ligt.’Ik hoop niet dat we die gaan maken,’ Helaas moet ik haar teleurstellen als de lerares vertelt dat we vandaag een etui van stof gaan maken. Na een korte uitleg wordt Lisette achter een naaimachine gezet en krijgt ze les om zelf haar stukje stof in elkaar te zetten ze glundert erover. Er klinkt een vrolijk gebabbel en zelfs de Duitse jongens zijn druk bezig om hun lapjes aan elkaar te zetten. Er heerst een gemoedelijke sfeer in de grote ruimte die gevuld is met alle attributen die nodig zijn om een complete modeshow in elkaar te flansen. Er staan apparaten waarvan ik niet weet wat ze doen en overal liggen stoffen en klossen draad. Een half uurtje later sta ik met trots mijn etui te strijken en bekijk tevreden het resultaat. ‘Time for lunch!’wordt er geroepen. Ik had niet in de gaten gehad dat mijn maag al best aan het rammelen was geslagen en loop met mn flitsende etui naar de lunch.

‘Hoe laat gaan we naar dat museum?’ Ik slik ondertussen het laatste stukje van mijn appel door als ik me afvraag wat ik in de tussentijd moet doen. ‘3 uur’ hoor ik Lisette zeggen. Mooi! Dan kan ik nog even mn laptop erbij pakken en naar huis skypen.

Het museum is mooi! Een grote open ruimte met allemaal verschillende niveaus waardoor er een speels geheel ontstaat. Er hangt werk van een Finse schilder die op zijn 24ste is overleden. Het werk is goed, en er valt veel in af te lezen over zijn visie en stijl. OP de 2de verdieping is er wat modernere kunt wat ook veel met techniek te maken heeft. Als eerste zie ik een oud vrouwtje met haar rolator. Ze is vormgegeven door middel van allerlei materialen. Ik zie een zeef, lampenvoet, een ruggengraat van een skelet, veel draden, chips en nog veel meer. Als ik haar wil bestuderen komt ze ineens tot leven waar ik van schrik. Ze geeft licht en begint met haar rolator te bewegen. Het is grappig en fascinerend tegelijk. Er worden experimenten gedaan met het effect van geluid en we kunnen een psychedelische film bekijken. Ik vind het fijn dat de collectie niet zo uitgebreid is zodat ik de tijd kan nemen om alles op mijn gemak te bekijken. Ik voel me op m’n gemak als ik zo voorbij de werken heen slenter, lekker inspiratie opdoen en genieten van deze mooie kans die ik krijg.

Met dikke waterlanders die over haar wangen heen biggelen komt Lisette door de deur als ze net heeft geskypt met haar familie. Ik geef haar een dikke knuffel en troost haar. Als het snikken wat is opgehouden zeg ik dat we de komende tijd wel vaker zo zullen zitten, maar dat we het wel samen kunnen! Schept ook een band en het is fijn dat we dat samen kunnen delen. Skype is een uitkomst maar soms kan het ook heel confronterend zijn.