27-03-2014 Bling bling!

‘wacht even ik kom er aan!’ roep ik naar Lisette als ik gauw mij laptop installeer en wacht op internet. Het is nogal saai zonder tv, radio, of internet in ons verblijf dus zou ik er graag wat films op willen hebben staan. Zodra ik op school ben zet ik mijn laptop aan en op afstand kan rein er dan films op zetten. Nog even een appje dat ik internet heb, en uploaden maar! Dat gedaan te hebben ga ik snel met mijn groep mee die al staat te wachten om naar de volgende workshop te gaan.

Als we binnenkomen merk ik meteen een vreemde geur op, het ruikt best lekker en als ik verder kijk zie ik verschillende spullen staan die allemaal te maken hebben met een ambacht. Vandaag gaan we ons eigen sieraad maken! Spannend! Ik ga zitten en wacht geduldig af wat er gaat komen. Er heerst een opgelaten sfeer, want het lijkt ons allemaal best leuk. De Finse leraren kunnen eigenlijk bijna geen Engels dus de Finse leerlingen vertalen heel veel voor ons. We worden in groepjes verdeeld samen met onze Duitse mede studenten en ons groepje mag een ketting maken van echt zilver. Na de uitleg ga ik meteen enthousiast aan de slag. Lisette is ook al druk bezig en probeert wat contact te leggen met de Duitsers want bij het bowlen waren ze ook al zo stil. Goed, het verloopt wat stroef maar ze worden al wat losser. Iedereen is uiterst geconcentreerd bezig en zitten op het puntje van hun stoel. Ik geniet hiervan, nooit geweten dat er zo een werk achter een simpel kettinkje zit. We leren verschillende technieken en schakels en het is tot nu toe erg interessant.

Als ik mijn zilveren ringetje probeer dicht te maken met een tangetje schiet ik uit en de punt van het tangetje beland onder mijn nagel. Ik hoor mezelf een vloekwoord zeggen die alle nationaliteiten wel kunnen verstaan. Mopperend ga ik verder met mijn werk, als bij het draaien een stuk zilverdraad in mijn duim schiet en een flinke snee achterlaat. Het bloed loopt eruit en ik steek m gauw in mijn mond voordat ik nog iets ongepast zeg. ‘Ik geloof dat ik maar een armband toe in plaats van een ketting’ mompel ik met mijn duim in m’n mond. ‘Als ik een hele ketting moet doen heb ik geen vingers meer over’. Lisette is ondertussen ook overgegaan op het armband idee. ‘It is finished!!’ bleer ik door de ruimte als ik mijn laatste schakel heb bevestigd. Na het gewicht in zilver te hebben betaald kijk ik naar mijn pols en ik ben er trots op! Gemaakt met bloed zweet en tranen!

‘Hebben we nou alles?’ vraag ik Lisette voordat we de deur achter ons dichtrekken. ‘geloof het wel’ is het antwoord, en daarmee vertrekken we richting de lidl. Gewapend met 2 rugtassen waar de boodschappen in moeten en een kaart moet het lukken. Het is erg ver lopen naar de Lidl maar ons budget dwingt ons zuinig te doen, dus op weg naar de Lidl!
Na een aantal kilometer komen we bij een tunnel waar een treinspoor overheengaat die we niet op de kaart kunnen vinden. Althans niet waar we denken waar we lopen.’Volgens mij zitten we fout, we vragen de weg wel’ Een vrouw die druk aan het hardlopen is komt onze kant op joggen, Ze wijst de plaats aan waar we staan op de kaart. En natuurlijk zitten we verkeerd! Misschien kunnen vrouwen toch niet zo best kaartlezen. Met een grote omweg zie ik eindelijk het grote reclamebord van de lidl boven de bomen uitsteken en het voelt alsof we zojuist een marathon hebben gewonnen. We zien ook de mcdonals ernaast staan ‘Als we boodschappen hebben gedaan verdienen we een mc flurry’ zegt lisette. Ik kan geen tegenargument bedenken en stem daar maar al te graag mee in.

Als onze rugtassen vol zitten strompelen we de mc binnen en bedelen we om een mc flurry bij de kassa. Wanneer mijn oren het bericht opvangen dat de ijsmachine stuk is kijk ik verbaast Lisette aan. ‘hoe kan een mc donalds nou geen mc flurry verkopen’ Hevig teleurgesteld omdat we onze traktatie voor het verre lopen moeten missen beginnen we met de terugreis naar huis.
Als ik onze deur zie wil ik haast een vreugdedansje maken en de grond kussen. We hebben net 10 km gelopen, waarvan 1 onnodig omdat we verkeerd zaten, voor een paar goedkope boodschappen. Maar we zijn erg trots op onszelf! ‘Lisette steekt meteen een lekker chocoladekoekje in haar mond en ik doe mee.

‘Zullen hun naakt gaan?’ vraagt Lisette me. ‘Nee joh! Ik denk dat ze dat alleen thuis doen’ antwoord ik. We zijn daarom ook hoogst verbaast wanneer er meiden poedelnaakt de sauna in stappen terwijl wij in bikini met een handdoek tot onze kin binnenstappen. Een huisgenootje heeft ons uitgenodigd om mee te gaan in de sauna die we hier hebben en wij gaan mee. Het is namelijk heel normaal hier om naar de sauna te gaan en een sauna thuis te hebben. En kennelijk ook heel normaal om in je nakie een gezellig gesprek aan te gaan. Ik kijk om me heen en eigenlijk ben ik ook gek om hier in bikini te zitten terwijl de rest het doodnormaal vind om naakt te zijn. Dus ach wat kan het schelen uit met die handel!