22-03-2014 Vliegles!

‘Dag lieverd veel plezier’ hoor ik nog net voordat ik de poortjes doorga. Nog even kijk ik om en zie de betraande gezichtjes van mijn kindjes, waardoor er toch nog even door me heen schiet om de hele boel maar af te blazen. ‘Ja, jullie ook’ weet ik met een piepstemmetje uit te brengen zonder zelf in tranen uit te barsten. En zwaai nog 1 keer naar mn mannetje en kindjes voordat ik mij omdraai en naar de beveiligingspost van schiphol wandel met m’n handbagage. ‘drie weken is lang hoor’ snikt Lisette die net zelf afscheid heeft genomen van haar hubbie. ‘Ah joh! Is zo voorbij’ hoor ik mezelf heel stoer zeggen. Helaas komt het er niet zo zelfverzekerd uit als ik zou willen. Nog maar 1 keer zwaaien dan…..

‘Wilt u uw riem even af doen mevrouw?’ Verbaast kijk ik de nette heer van de beveiliging aan die me zojuist een hele gekke vraag heeft gesteld. Ik kijk ‘m niet begrijpend aan en hij wijst naar het poortje waar ik doorheen moet. ‘Oh eh…… tuurlijk’ weet ik uit te brengen. Nog een beetje ondersteboven van het afscheid van mn gezinnetje dus mn hersenen laten me een beetje in de steek. Ik leg mn riem in het daarvoor bestemde witte bakje en krijg de vraag of ik ook nog electrische apperatuur in mn bagage heb en dat deze ook in het witte bakje moeten. Haast de complete inhoud van mn handbagage komt tevoorschijn en mn laptop, camera, opladers, telefoon en electrische tandenborstel verdwijnen in het bakje. ‘Nu mag u door het poortje heen’ wordt er vriendelijk verzocht. Lisette die er net doorheen is geweest is alweer haar spulletjes in haar tas aan het doen, wanneer er bij mij er een irritant hard piepend geluidje losbarst als ik door het poortje loop. Ik voel mijn hoofd knalrood worden en de zenuwen toeslaan terwijl dat nergens voor nodig is. ‘Mag ik u even fouilleren mevrouw?’ zegt een kleine gedrongen vrouw die al klaarstaat om de controleren of ik geen kilo coke bij me draag of toevallig een bazoeka in mn binnenzak heb. ‘Het moet maar’ anwoordt ik, nog geschrokken van die vervelende pieper. Terwijl elke centimeter van mn lijf wordt betast zie ik Lisette in mijn ooghoek haar lachen proberen in te houden. Nou ja ten minste 1 van ons vind dit grappig. ‘U mag verder hoor mevrouw’ lachte de kleine gedrongen vrouw vriendelijk. Opgelucht dat het hele gebeuren voorbij was wilde ik mn spullen weer inpakken, toen er een vrolijke donkere meneer vroeg of hij even mijn spullen mocht controleren. ‘Ja hoor gaat u gang’ zeg ik. ‘Heb toch geen rare dingen mee hoor’ Met een grote glimlach op zijn gezicht vist de betreffende meneer een schaar uit mijn etui. ‘Dat word beschouwd als een wapen mevrouw’. ‘Oh….eh…. sorry nou dan moet ie maar niet mee’ stamel ik en voel dat mijn wangen weer een kleur krijgen waar een tomaat jaloers op is. Vervolgens komt mijn extra grote bus met haarlak tevoorschijn en leek het alsof de donkere meneer er lol in begon te krijgen. Met een gezellig surinaams accent bevestigde hij het aantal milliliters inhoud van de haarlakbus. ‘Hemeltjelief meid wie neemt er nou 625ml haarlak mee in het vliegtuig?’ vroeg de man vrolijk. Zijn vrolijkheid werkte aanstekelijk. ‘Ach ja als je haar maar goed zit’ grapte ik. Jammergenoeg verdween ook mijn haarlak samen met m’n schaar in een grote blauwe afvalbak voordat we verder mochten. Lachenend om het hele gebeuren zoeken we ondertussen naar de juiste gate waar ons vliegtuig klaarstaat voor vertrek.

Met flinke zenuwen maak ik mn veiligheidsgordel vast en trek m strak aan. Naast mij doet Lisette hetzelfde. Aan haar gezicht te zien vind ze het spannend maar absoluut niet eng. Zelf lukt het aardig om dapper mee te doen aan het ‘’Ik vind het niet eng’’ gebeuren. En het gaat me nog goed af ook terwijl ik me helemaal niet zo voel. ‘Kijk om u heen waar de dichtbijzijnste nooduitgang zich voor u bevind’ hoor ik de stewardess omroepen terwijl ondertussen het alom bekende instructiefilmpje begint. Ik voel het toestel in beweging komen en we taxiën gestaag naar de startbaan. Ik haal diep adem en verzeker mezelf dat alles goed komt. ‘Nou daar gaan we!’ roept Lisette enthousiast. ‘Ja spannend’ zeg ik zacht en ik weet een glimlach op mn gezicht te toveren om te verbergen dat ik eigenlijk wil opspringen en uit het vliegtuig wil vluchten. Er klinkt een gezoem dat alsmaar luider word en wanneer dat op zijn top is word ik mijn stoel ingedrukt terwijl we in een rechte lijn over de startbaan heen zoeven. Lisette giechelt naast me en ik knijp hard in mn stoelleuningen. En dan ineens geen gehobbel meer van het asfalt wat onder ons door jaagt of het geluid van de wielen die de grond aanraken. ‘We vliegen!’ piep ik en kijk uit het raampje om niks te missen van de kleiner wordende wereld. Samen kijken we hoe we Schiphol achter ons laten en verbazen we ons over de stad Amsterdam waar we een glimp van mogen opvangen voordat we in de wolken verdwijnen. ‘Waar is een wolk eigenlijk van gemaakt?’ vraagt Lisette me en ik kijk naar buiten en zie dat we door de laatste slierten witte waas heen vliegen, op weg naar boven het wolkendek waar de zon altijd schijnt. ‘water’ antwoordt ik en probeer mn oren te klaren die dichtzitten door de druk. Het uitzicht is adembenemend. Het lijkt net of we ons boven een enorm tapijt van watten bevinden die uitnodigend op ons ligt te wachten om erover heen te dansen. Het zonlicht weerkaatst op de wollige rondingen van de wolken en creëren daarmee een fantastisch schouwspel van licht en schaduw. Zoals een echte toerist beaamt houdt ik mijn fototoestel in de aanslag en probeer een foto te maken van dit fantastische moment. Waar het land overgaat in de zee, daar hield ook het wolkendek op en lag er een uitgestrekte zee voor ons. ‘Kijk! Daar heb je de wadden!’ roep ik luid. ‘Maak snel een foto!’ antwoordde Lisette. En zo schieten onze camera’s er op los. Als ik om mij heen kijk zijn Lisette en ik de enige die zo achterlijk doen over een prachtige wolk of over een eiland die we toevallig zien. De rest van de passagiers hangen onderuit of proberen wat gemiste slaap in te halen. Kan me ook weinig schelen dat we zo achterlijk doen, wij vliegen woohoo!

‘Voelt net als in een achtbaan he?!’ grapt Lisette als ik in paniek in haar vrolijke gezicht kijk. Het toestel heeft turbulentie en trilt, hobbelt, en schommelt eng van links naar rechts. ‘Ik vind dit helemaal niet leuk!’ roep ik benauwd. En zie dat Lisette mijn angst eigenlijk best grappig vind. Een misselijkmakend gevoel beklemd mijn maag wanneer het lijkt en voelt alsof we vallen, inderdaad net als in een achtbaan wanneer die naar beneden raast. ik doe mijn uiterste best om kalm te blijven. ‘Een vliegtuig stort echt niet neer van turbulentie hoor’ verzekerd lisette me. Fijn om te weten.

Wanneer het vliegtuig wat rustig word durf ik mezelf het te permitteren om weer door het piepkleine raampje te kijken als we boven Finland vliegen. Door het zonlicht lijken de meren net spiegels die ons verwelkomen. Door de mooie groene bossen eromheen heeft het een sprookjesachtig effect. Het is gewoon prachtig! De stem van de kapitein die door de romp heen galmt verstoord het sprookjeseffect wanneer hij meldt te gaan landen. Goed het opstijgen ging ook goed nu zal dit ook wel goed gaan. Ik voel het vliegtuig dalen en mijn oren gaan weer dichtzitten. Ik begraaf mijn nagels weer in de armleuningen als ik de toppen van de bomen dichtbij zie komen. En dan is daar ineens het grijze asfalt weer. Met een flinke hobbel landen we op Helsinki Airport en mijn zenuwen kalmeren een beetje.

'Nou alleen nog onze koffers terugkrijgen en dan is alles goed gegaan!' zeg ik opgelucht tegen Lisette. Maar welke kan moeten we op, uit de aangegeven plaatjes kan ik afleiden dat er twee ruimtes zijn om deze af te halen. Bordje nr.1 en bordje nr.2 'Zullen we maar voor nummer 1 gaan?' vraag ik Lisette die haar best doet om mensen te spotten uit hetzelfde vliegtuig, en te kijken naar welke richting die vertrekken. 'Ja doe maar gewoon' we zien wel. Terwijl we aan het lopen zijn begin ik toch best twijfels te krijgen. we lopen al een heel eind en het wordt steeds stiller. Uiteindelijk geven we het maar op, het is officieel, we zijn onze koffers kwijt.

Ik gooi de deur open van ons verblijf en plof neer op het eerste beste meubilair. In dit geval mijn bed. Na een zoektocht om onze koffers, een uur in de bus te hebben gezeten en daarna nog een uur in de auto ben ik aan het einde van m'n latijn. Ik kijk de kamer rond en zie 2 bureaus tegen elkaar staan met aan weerskanten een bed. In de hoek staat een grote kast voor onze spullen. Milla onze Finse begeleidster laat ons het studentenhuis zien waar we zijn beland. We lopen naar de gezamenlijke ruimte om te douchen, blijkbaar is het hier heel normaal dat er geen deuren in de douches zitten. 'Eh.....waar zijn de deuren?' hoor ik Lisette zeggen. Ik moet lachen om haar bezorgdheid en beloof dat ik niet zal kijken. Nog even naar de winkel voordat we echt kunnen inzakken en toegeven aan onze vermoeidheid.

'4,79!!!' roep ik geschrokken door de winkel die vlakbij onze verblijfplaats ligt. Ik kijk naar de fles limonade die ik in mijn handen heb en check voor de zesde keer of ik het wel goed heb gelezen. 'hemeltjelief! bijna 5 euro voor een fles limonade! zal alles zo duur zijn?' Mopperend leg ik de fles toch maar in het karretje, drinken moeten we toch hebben. Als ik de prijzen vluchtig bij langs ga kan ik 1 ding zeggen: Ja, Finland is heel erg duur!

Ik klap mijn koffer dicht als ik de laatste paar sokken in mijn kast voor de komende 3 weken heb gelegd en kruip onder mijn deken. Het is wel welletjes geweest voor vandaag morgen een nieuwe spannende dag!