28-03-2014 Houtbewerken met Magic Mike?

Ik kijk geamuseerd naar de zenuwachtige leraar die ons wat probeert uit te leggen over hout bewerken, waarbij hij zich al 4 keer heeft verontschuldigd over zijn gebrekkige Engels. Desondanks is hij goed te volgen en bovenal straalt hij passie uit voor het vak. De bedoeling is om flinterdun hout uit te snijden en deze in een ander stuk in te leggen en te verlijmen. Het ziet er simpel uit maar schijn bedriegt. Lisette is bezig met poging nummer, ontelbaar om een gesprek aan te gaan met de Duitsers en blijkbaar wint de aanhouder want het wordt zowaar nog gezellig ook. Er worden foto’s uitgewisseld en gelachen. Ik concentreer me op mijn stukje hout en probeer er een figuurtje uit te snijden zonder mijn vingers nog een keer te pijnigen, wat een hele opgave is.

Als mijn hout op is loop ik met de leraar mee om nieuwe te halen uit de zaal ernaast. We komen in de zaal terecht die me bij de rondleiding het meeste bij is gebleven. Er staan overal oude geleefde meubeltjes die schreeuwen om een opknapbeurt. Ik strijk met mijn vingers langs het prachtige bloemen houtsnijwerk van een antiek stoeltje dat staat te verwaarlozen. Het warme hout straalt statigheid, luxe en elegantie uit en ik kon haast het verhaal voelen uit de tijd waarin het stond te pronken in iemands woonkamer. De zaal stond vol van verhalen uit de tijd. En ook al waren er zielen bij die de tand des tijd niet zo mooi waren doorgekomen, ze hadden hun verhaal zeker niet verloren. Waarschijnlijk had de leraar mijn zwak voor oude meubeltjes opgemerkt, wat niet zo gek is omdat ik het hout van ieder meubeltje moest aanraken, en vroeg of ik wat van meubels restaureren wist. Ik bedenk me dat ik er op het moment vast heel gek uit zie zo alle meubeltjes voelend en trek gauw mijn hand terug en krijg een kleur. Ik hoor mezelf prevelen dat ik wel eens een project deed toen ik daar tijd voor had, maar nu met de studie dat dat op een laag pitje ligt, maar verder niks professioneel. Enthousiast vertelt hij me dat hij de leraar is van het restaureren en dat het eerder zijn roeping en hobby is dan zijn werk. Stiekem ben ik stikjaloers, dat hij de kennis en vaardigheden heeft om grote projecten professioneel aan te pakken. Note to myzelf : ooit eens een paar cursusjes volgen in restaureren.

Onder het mom klein beginnen ga ik weer ijverig verder met mijn blokje hout. Ik zie Lisette in mijn ooghoek steeds meer mopperen dat het niet lukt maar ze zet wel door wat ik knap vind. ‘Ik ben klaar!’ Ik houd met trots mijn blokje omhoog met ingelegd figuur. Wat een werk voor zo een minifiguurtje maar het was het waard!

‘Vlees?! Is dat echt vlees?!’ vraag ik deels verbaast en deels verrukt. Ik heb tot nu toe geen vlees gehad in Finland omdat het simpelweg te duur is,en nu krijgen we tijdens de lunch op school zomaar vlees. Ik pak er 2 van en geneer me een beetje om de hoeveelheid maar dat mag mijn pret niet drukken. Ik kwak er een flinke hoeveelheid aardappelpuree en sla bij en ga helemaal in mn nopjes aan de tafel zitten waar Lisette en de Duitsers ook aan zitten. ‘Vind jij dat vlees lekker?’ vraagt Lisette verbaast. Goed het kon beter de textuur was wat week en het was nogal smakeloos. ‘vlees is vlees’ antwoord ik terug nadat ik een hap heb doorgeslikt. ‘dan mag je de mijne ook hebben, want ik vind het echt niet lekker’ en ze trok er een vies gezicht bij. Ik schuif mn bord tegen die van haar en pik haar stukje vlees er ook nog bij. Terwijl zij de gebruikelijke gezellige kletskous is aan tafel schrans ik binnen no-time mn bord leeg. Blij dat er even niks aan mij gevraagd word.

‘Ik heb zin in die pizza die we gekocht hebben’ Lisette wrijft over haar maag en het is duidelijk dat ze honger heeft. ‘Dan moet je die klaarmaken’ zeg ik. Even later komt ze terug met de voordeelbox van 4 diepgevroren pizza’s die we van de lidl mee hebben genomen. ‘Er staat niet op dat ie in de magnetron kan.’ Ik moet lachen ‘lieve schat die moeten in de oven.’ Ze kijkt me aan met een blik die duidelijk maakt dat ze geen idee heeft hoe de oven werkt en of ik alsjeblieft mee wil gaan. ‘moet ik je helpen?’ vraag ik. Even later zitten we samen te smakken en genieten van onze pizza.

Verwachtingsvol zitten we beide naar het kleine scherm te staren van mijn laptop. Het is vrijdagavond en we hebben weekend. We maken van de gelegenheid gebruik om samen een film te kijken die manlief op mijn laptop heeft gezet. Om comfortabel te kunnen zitten hebben we Lisette haar matras tegen de muur aan gezet op mijn bed en nu zitten we samen gehuld in een deken met limonade en chocola de onbetwiste meidenfilm van de eeuw te kijken. Magic Mike. Het verhaal sucks! en de ondertiteling loopt niet synchroon evenals het geluid. Maar who cares! De beelden zijn leuk……