04-04-2014 Dippen op zn Fins

Vandaag is het saunadag! Blij pak ik mn tas alvast in voor het weekend. Dit volgepakte weekend grijpen we dankbaar aan om even uit de ‘’sleur’’ te zijn. Ik heb het gevoel dat dit pas de eerste keer is dat we ook echt iets van Finland gaan zien zoals Finland bedoeld is. Ik twijfel of ik mn laptop ook mee moet nemen als ik mijn rugtas wil dichtritsen. Waarschijnlijk zijn we toch te druk bezig met lol maken en is de bossen is er vast geen internet,dus besluit ik dat ik het weekend best door kan komen zonder apparatuur. Nou ja, mn telefoon moet natuurlijk wel mee. Zo! Dat is alvast geregeld! Nu nog eerst even naar school waar ook een leuke dag op ons ligt te wachten omdat we weer lekker bezig mogen zijn aan ons schilderwerk.

Ik kijk even van een afstandje over mn bril om het doek in zijn geheel te bekijken. Enzo is ‘’af’’ en Esmee begint al aardig vorm te krijgen. Ik heb nog wat moeite met de juiste kleurstelling maar gaandeweg komt er steeds meer uit mijn handen. Het is fijn om de hele dag bezig te zijn met iets wat je graag doet en we zijn erg dankbaar dat we daar ruimte genoeg voor krijgen. We worden lekker met rust gelaten om ons helemaal te kunne storten op het schilderen en daar is een zo kort mogelijke tijd zo veel mogelijk over te leren. En bovendien is het zalig om te doen. We krijgen het gevoel hier dat niks fout is wat je doet, iedereen heeft een eigen stijl en eigen manier van werken. Er is genoeg ruimte om dat te ontdekken en te vinden. Als ik even naar mijn werkplek kijk vind ik het jammer dat ik die al zo snel moet achterlaten. Ik ben letterlijk verliefd geworden op het schilderen. Ik heb nog veel te leren over technieken en soorten verf maar het belangrijkste is aanwezig! Plezier in schilderen hebben!

Ik breng schaduwen aan op de plekken waar dat nodig is en probeer alle verhoudingen kloppend te maken. Soms komt er een leerling even kijken en geeft dan wat tips over lichtinval en kleurgebruik, ik maak er dankbaar gebruik van. Het hele plaatje begint nu echt vorm te krijgen en aan het einde van de dag ben ik met het abstracte gedeelte bezig. Met tegenzin leg ik mijn kwast neer als het tijd is om weg te gaan.

Net mn tas in de kofferbak gegooid van carpo haar auto, en op weg naar het zomerhuisje van haar ouders. Erja Lisette en ik gaan mee en zijn erg nieuwschierig. Eerst nog even wat boodschappen halen voor het weekend, zoals echte studenten wordt het pizza vanavond en we nemen ook worst mee. Kennelijk is het een traditie in Finland om na de sauna worst te eten die je zelf klaarmaakt boven een vuur. We proppen de boodschappen in het kleine autootje en beginnen aan de lange reis over hobbelweggetjes en smalle paadjes langs rotsachtige heuvels.

Als we aankomen ben ik goed misselijk van het achterin zitten en over hobbelweggetjes rijden. Carpo brengt ons “in the middle of nowhere” en we zijn al een hele tijd geen andere auto’s of huizen tegengekomen. Het zomerhuis is midden in een bos aan een prachtig meer. Het is schitterend en ik heb het gevoel dat we in een avontuur zijn beland. Ik probeer de misselijkheid wat onder controle te krijgen door een flinke tuig frisse buitenlucht in mijn longen te laten stromen, het helpt een beetje. ’Ik ben wat vergeten te vertellen’ deelt carpo mee, ‘de wc is niet binnen maar in een huisje een eindje verderop’ En ze leidt ons ernaartoe. Wanneer ik naar het oude houten geval staar wat kennelijk de benaming wc heeft gekregen voel ik de misselijkheid spontaan weer opkomen. De wc bestaat in dit geval uit een houten plank met een gat erin, wanneer ik er in kijkt zie ik de bosgrond en de resten van vorige toiletbezoeken incl, gebruikt wc papier. Er wordt verteld dat we bij een grote boodschap wat aarde eroverheen moeten strooien zodat de beestjes hun werk kunnen doen. De combinatie van wc, buitenlucht, grote boodschap en beestjes moet nog even doordringen en bezinken. Ik kijk Lisette aan die net zo een pokerface heeft opgezet als ik. Ik knijp mn ogen stijf dicht en prent mezelf in dat ik dit kan! Zucht, volgens mij heeft rein gelijk, ik ben een luxepoes.

Vanuit het huisje kijk ik over het bevroren meer. Het is maar een paar stappen van het huisje vandaan en ik geniet van het prachtige uitzicht. Het plaatje kan zo uit een boek komen of een schilderij van rob ross zijn. Mijn camera is inmiddels al volgeschoten met dit uitzicht. Carpo trekt een paar laarzen aan en neemt emmers mee. ‘Wat ga je doen?’ vraag ik. ‘De sauna alvast warm maken en water halen’ Antwoordt ze. Er is geen stromend water in het huis dus zullen we het zelf moeten halen uit het meer. Ik besluit haar te helpen en samen glibberen we over het ijs naar het wak wat haar vriend en vader hebben gemaakt. We hakken het wak open, wat aan het dichtvriezen is en vissen de grote stukken ijs eruit. Daarna dompelen we ieder 2 emmers onder en dragen die naar het huis. Nadat we een paar keer heen en weer zijn geweest is de grote ketel vol waar we warm water in moeten stoken. We sprokkelen hout en steken de ketel aan. Het vuur knapt gezellig en geeft het bosleven gevoel. We steken ook de kachel aan in de sauna en gaan weer naar het huisje en wachten tot het warm genoeg in de sauna is.

Nou, daar zitten we dan! In onze bikini in de sauna in een Fins bos waar in geen velden of wegen andere mensen te vinden zijn. Het is knus en gezellig met zn vieren en we babbelen er vrolijk op los. Erja haalt een bos met bladeren tevoorschijn en begint zichzelf daarmee op haar rug en benen te slaan. Verbaast kijk ik naar het tafereel naast me, plots begint ze mij te meppen met het bosje. Ze moet lachen om mijn verbijsterde blik. Kennelijk is het heel normaal dat je jezelf mept met een of ander speciaal blad, en dat daarna bij andere doet. Ze legt uit dat dat goed voor je huid is en dat er een geur en stofje uit het blad komt waar je huid zacht van word. Inderdaad het ruikt erg lekker en ik besluit maar gewoon mee te doen met deze gekke gewoonte. Ook Lisette probeert het en we moeten er erg om lachen.
Met z’n vieren staan we in bikini rondom het wak, het is al bijna donker en het ijs maakt rare geluiden in de verte. Het heeft iets mysterieus. Er word een trap in het wak geschoven en Carpo gaat als eerste voordoen hoe ik het straks moet doen. Jezelf even onderdompelen in het ijskoude water van een meer, ik lijk wel gek! Toch ga ik het doen! Vanuit mijn ooghoek zie ik Lisette wat ongemakkelijk heen en weer wiebelen op haar benen, ze is nog aan het twijfelen of zij het ook gaat doen. Zelf ben ik ook nog niet helemaal zeker van mn zaak, maar ik wil me toch echt niet laten kennen! Van luxepoes naar avonturier, ik moet glimlachen door die gedachte. Carpo trekt speciale schoentjes aan zodat ze niet met haar voeten aan het ijs blijft vastplakken als ze er weer uit komt. Daar gaat ze, alsof ze het dagelijks doet daalt ze het trapje af en dompelt ze zichzelf onder in het ijskoude water. Wanneer ze weer op de kant staat zegt ze doodleuk dat het mijn beurt is. ‘Heb je het niet koud?’ vraag ik verbaast? ‘ nope! Het voelt lekker!’ zegt ze zelfverzekerd. Met mijn prachtige schoentjes sta ik op de bovenste tree van het trappetje te bibberen van de kou. Nou hier gaan we dan! Zonder na te denken en met verstand op nul dip ik in het ijskoude water. Alle lucht word uit mn longen geperst zodra mijn lijf door krijgt dat het water gevaarlijk koud is. Het gevoel van naalden die in mijn lijf prikken en het oer instinkt dat ineens op komt borrelen zorgen ervoor dat ik snel weer op het ijs sta. Als de lucht weer zonder haperingen in mijn longen stroomt word ik weer kalm. Gek genoeg heb ik het helemaal niet koud, sterker nog ik voel me ineens helemaal geweldig! Mijn hele lijf tintelt en word warm, ik krijg een golf van geluk door me heen en het gevoel dat ik de hele wereld aan kan. Ik ben helemaal verbaast dat ik me zo ontzettend goed voel, helemaal happy met mezelf en alles is oké. ‘wauw! Dit is helemaal geweldig!’ roep ik. Wanneer ik nog verdwaast naast het wak sta uit te druppen, dompelt Erja erin. Als ook zij ernaast staat horen we een gevaarlijk en onheilspellend geluid onze kant op komen. Het ijs besluit te scheuren en het klinkt gevaarlijk dichtbij. In de verte horen we stukken ijs afbreken en meegevoerd worden door het smeltende water. ‘Oke’ zegt Carpo ‘tijd om van het ijs af te gaan’ Alsof ik zojuist ben gestoken door een wesp sprint ik van het ijs af gevolgd door Lisette. Erja en Carpo slenteren op hun gemak naar de kant alsof het krakende ijs doodnormaal is.

Doodmoe val ik in slaap in het klamme logeerbed. Wat een belevenissen vandaag!