03-04-2014 Yes! WIFI

‘Hoe laat is het?’ vraag ik met een stem die nog niet helemaal wakker is. Ik heb mijn ogen nog dicht en hoop vurig dat we nog even kunnen blijven liggen. ‘Al lang tijd geweest om op te staan’ hoor ik van de andere kant. Huh? Ik kijk op mijn mobiel , Shit verslapen. We schieten uit bed en doen ons ding, maar dan net iets versneld. Ik prop alles in mn tas en giet het kopje thee achterover. Snowboots aan en klaar voor de dag!

We komen net 3 minuutjes te laat binnen wat ik nog acceptabel vind en klap meteen mn laptop open zoals het inmiddels al een gebruikelijk ritueel is geworden. Mannetjelief zit ook al klaar achter zijn scherm en er kunnen weer wat films worden gedeeld om de tijd te doden in de avonduren. Daarna kruip ik meteen achter mijn ezel om verder te gaan waar ik gister was gebleven. Ik wordt weer helemaal opgezogen in het schilderen en probeer er wat van te maken. Het is wel wat vreemd om mijn beginners werk tussen al die prachtige schilderijen te zien, ik neem mezelf maar voor het net zo goed te proberen.

Huidskleur is 1 van de moeilijkste kleuren om te mengen, dat wist ik wel maar nu ondervind ik het zelf. Het is nog verdomd moeilijk de juiste verhouding zien te vinden, en met alleen roze kom je er echt niet. Ik krijg een boek voor me neus gedrukt met tips voor een zo mooi mogelijk effect voor huidskleuren. De truc is laagje voor laagje aanbrengen en ook rood blauw grijs en groen verwerken in de lagen, misschien niet meteen de kleuren waaraan je zou denken, maar het werkt wel. Dus zo komt Enzo op een schilderij tot leven.

We zijn uitgenodigd om een nacht in het zomerhuisje van een klasgenootje te slapen. Zij en haar ouders wonen op een half uurtje hier vandaan in een boerderij, ze hebben paarden en er is mooie natuur en bos rondom hun huis. En ze hebben een zomerhuisje. Zo een uitnodiging slaan we natuurlijk niet af! Vrijdag gaan we in de sauna waar we ook worst gaan braden(!?) daarna gaan we meteen ijszwemmen. Ik verheug me er heel erg op. Lekker een weekend lol maken en je gedachtes zijn even ergens anders. Nu het weekend nadert begin ik me toch wel zorgen te maken over de zaterdag, mijn dikke krent moet dan namelijk in een zadel worden gehesen want deze dame gaat paardrijden. Het is maar goed dat Rein er niet bij is want die had vast in een deuk gelegen van mijn kont op dat van een paardenrug. Ik moet glimlachen bij de gedachte en verlang weer naar huis.

‘We hebben WIFI!’ gilt Lisette. Van pure opwinding laat ik het eitje wat ik net sta te bakken voor wat het is en neem een sprintje naar onze kamer. Als mijn telefoon inderdaad verbinding maakt met het netwerk sta ik te juichen alsof mijn leven ervan afhangt. Eindelijk na bijna 2 weken hebben we zomaar ineens WIFI in ons studentenhuis. Ik app gelijk naar huis en maak ook meteen verbinding met de laptop zodat ik weer wat films kan downloaden.

Terwijl ze lekker aan hun avondeten zitten zit ik mee te kletsen aan tafel. Vooral Esmee heeft het erg moeilijk en is alleen maar aan het huilen. Mijn hart breekt en ik voel me gelijk erg schuldig. Dat gevoel wat ik al bijna 2 weken probeer te onderdrukken komt nu echt opborrelen en het nare zeurende schuldgevoel verspreid zich door mijn lijf. Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken. Ze is boos op mij, dat kan ik aan alles merken. En ze neemt t me erg kwalijk dat ik ben weggegaan in plaats van bij haar te blijven. Ik geef er geen ongelijk. 3 weken is gewoon heel erg lang als je 8 jaar bent, en je moet je moeder missen. Als we hebben opgehangen besluit ik maar niet meer in de avond te skypen voor het slapengaan. Nu beginnen de tranen te komen en ik laat ze maar gaan, verdorie wat mis ik thuis!