01-04-2014 Een oude fiets?

‘Op de helft! We zijn vandaag op de helft!’ jubel ik als we onderweg zijn naar school. Niet dat ik het niet naar me zin heb hier, maar het idee van mijn gezinnetje weer in mn armen te hebben, mn eigen bed, douche of bad weer tot mn beschikking te hebben klinkt toch best aanlokkelijk. Lisette die haar dag begon met ‘Dit is niet mijn dag’ begint zowaar te glimlachen en met dat vooruitzicht hobbelen we samen naar school.

Ik ben al zeker 15 minuten horizontale en verticale lijnen aan het tekenen’’vanuit de schouder’’ met houtskool op een groot vel papier’. Net wanneer ik vind dat het nogal gaat vervelen is de warming up klaar voor het echte tekenwerk. Er worden wat knipsels over de vloer uitgespreid en de bedoeling is dat we die gaan opplakken en ze gaan ‘’afmaken’’ Best een leuke opdracht en ik begin er meteen aan. En toch wil het niet echt lukken,ik zit er met mijn gedachte gewoon niet bij. Elke streep die ik op papier zet is fout en ik wordt er gewoon chagrijnig van. In tegenstelling tot Lisette die binnen no time haar ding doet. Ik besef me dat het niet wil omdat ik eigenlijk verder wil met mijn schilderij. Gisteren geen tijd meer gehad om het frame in elkaar te zetten dus ben ik erg benieuwd hoe dat in zn werk gaat. Gelukkig oppert Mila zelf al dat we mogen beginnen met ons schilderij als we dat willen. Nou daar hoef ik niet zo lang over na te denken, ik graai alles van tafel, dump t in mn tas en schiet naar het atelier.

Voorzichtig tik ik nog een keer op het laatste latje van het frame, en mijn eerste echte begin van een poging tot een meesterwerk is een feit. Zelfs alle hoeken zijn 90 graden dus ik vind dat ik een schouderklopje verdien. Nu moet het canvas eromheen, en alsof dat nog niet genoeg werk op zichzelf is, moet het ook nog op een speciale manier. Gewapend met de tekker en een schaar krijg ik het voor elkaar om toch best netjes het klusje te klaren. In mijn euforie van de schilderplannen zoek ik in mijn tas naar mijn kwasten als ik op mijn schouder wordt getikt en de mededeling krijg dat het canvas eerst behandeld moet worden. Alsof ik zojuist de lotto op een cijfer na ben misgelopen sjok ik achter de leerling aan die ons moet leren om canvas te lijmen. ‘hoelang moet het drogen?’ vraag ik hoopvol. ‘ongeveer een uur per laag en je hebt 2 lagen nodig, daarna moet het canvas worden behandeld met gesso en dat duurt wel een hele middag of dag’ zegt ze doodleuk. Mopper de mopper vandaag nog niet schilderen dus en waarschijnlijk morgen ook nog niet.

‘Goed we knallen die presentatie er even doorheen’ zeg ik hoopvol tegen mijn mede lotgenoot Lisette. Ik kom niet echt heel enthousiast over en dat ben ik ook niet. Presenteren is al niet echt mijn ding laat staan in t Engels. Als we binnenkomen zit de klas al vol met de 1ste jaars studenten die we nog niet allemaal hebben ontmoet en kijken ons gapend aan. Dat maakt het er niet echt gemakkelijker op. Ik adem een teug lucht naar binnen en stap zelfverzekerd naar binnen,althans zo probeer ik over te komen. Maskeert eventuele Engelse bloopers en als je zeker van je zaak bent is het publiek dat meestal ook dus gaan met die banaan! Lisette steekt van wal en zegt haar voorbereide stukje en daarna dreun ik de mijne op om zo snel mogelijk over te gaan op de filmpjes die we op youtube hebben opgescharreld. Gelukkig worden ze best gewaardeerd door het publiek. Wanneer het laatste filmpje over Friesland bijna ten einde is loopt de lerares uit de klas omdat ze telefoon krijgt. Ik voel meteen een verandering, niet duidelijk maar ik voel me ineens ‘’alleen’’. Ik zit vurig te hopen dat wanneer het filmpje is afgelopen de lerares weer terug is. Helaas is het lot ons niet gunstig gegund want het moment is daar dat de film ten einde is gekomen en nog geen spoor van mevrouw de lerares te bekennen is. Daarom trek ik meteen maar de stoute schoenen aan en vraag in wat piepend Engels of iemand nog vragen heeft over Nederland of Friesland. De stilte die volgt is oorverdovend pijnlijk. Je kunt een speld horen vallen en naarmate de stilte vordert wordt het moment nog erger. Ik kan het niet helpen als het woord akward in mijn gedachte schiet en van de zenuwen moet ik lachen. Gelukkig is daar onze reddende engel, vormgegeven als lerares weer, om ons te verlossen van dit erg pijnlijke moment. Zij stelt precies dezelfde vraag als ik zojuist heb gedaan aan de leerlingen en weer is er die doodse stilte. Kom op! Hoeveel genante momenten kan een mens hebben! Ik ga maar onverstoord verder en laat werk van school zien en vertel wat over de school evenals Lisette. Wanneer we klaar zijn grapt een jongen vooraan of ze ook moeten klappen voor ons en terwijl hij dat vraagt begint hij met applaudisseren en algauw volgt de rest. Hoewel ik me het liefst onzichtbaar had gemaakt op dat moment was ik ook best blij dat we het maar hadden gehad.

‘Ik heb niks te doen mag ik bij jullie komen zitten?’ horen we de grapjas van vooraan zeggen. ‘Tuurlijk’ stem ik in en de jongen ploft nonchalant neer op de eerste beste stoel. Lisette en ik beginnen uit beleefdheid een praatje met m en hij kletst er op los. Eigenlijk vooral over zichzelf wat ik eigenlijk wel amusant vind omdat hij zo vol van zichzelf is. Wanneer wij ons canvas nog een keer moeten lijmen loopt hij als een puppy achter ons aan. ‘Zie ik er wel goed uit?’ vraagt hij. Eerst dacht ik dat ik dat niet goed gehoord had, maar niks blijkt minder waar. Ik weet even niet hoe ik moet reageren omdacht ik eigenlijk moet lachen om die vraag. Gelukkig haakt Lisette in en voorkomt zo een gek antwoord van mijn kant. De jongen is wel heel erg geïnteresseerd en is overdreven galant. Ik bedenk me dat dat misschien Finse gastvrijheid is en sla er geen acht op. We praten over van alles en wanneer we op het onderwerp school eten belanden komen we tot te conclusie dat het nogal smakeloos is ‘Ik wil best eens koken hoor? Met meer ‘’smaak’’ als je daar zin in hebt’. Hm oke dit word wel een beetje vreemd is ie nou beleefd aardig? Of. ‘En ik wil je ook Finland wel laten zien hoor? Een rondleiding misschien?’ vraagt ie. En terwijl hij dat vraagt, valt het me ineens op dat hij me niet recht aankijkt als we praten maar dat hij voor andere delen van mijn lijf meer interesse heeft. Ineens valt het kwartje. OMG ik wordt versiert door een knulletje van 18! Alsof mijn hersenen het nog niet willen accepteren rond ik haastig het gesprek af en ik ben blij dat we naar huis gaan waardoor mijn versierder af moet haken en ook het schoolgebouw moet verlaten. ‘Ik weet t niet hoor, maar het leek net alsof hij je wilde versieren’ merkt Lisette op. Shit ik heb de hints dus niet verkeerd begrepen. Ik weet nog niet of ik een deuk in mn ego moet hebben want misschien denkt ie wel’’ op een oude fiets moet je het leren…..’’